De harde weg is mij wel bekend, ik heb hem jaren gelopen en zet er nog wel eens voet op. Ik was een gevoelig kind die liefde en aandacht mistte van een moeder, die het zelf ook nooit had gekregen. Daarnaast heb ik drager en redder eigenschappen. Ik neem verantwoordelijkheden over om de problemen van anderen op te lossen en ontwikkelde al snel de overtuiging dat als iedereen blij en gelukkig is, dan ben ik dat ook.

Al vroeg nam ik (ongevraagd) de verantwoordelijkheid voor mijn moeders geluk op me, maar faalde logischerwijs. Wat ik zelf voelde mocht er niet zijn en onderdrukte ik. Ik deed me anders voor dan ik was en van binnen raakte ik steeds meer afgescheiden. Alles verwerkte ik alleen en betrok ik op mezelf. Zo creëerde ik mijn eigen waarheid en moest ik altijd zo veel. Vooral niet laten merken dat je gekwetst bent, ook al deed het nog zo zeer. Ik ervoer de wereld als hard en de mensen als onbetrouwbaar. Om te overleven en me veilig te voelen zorgde ik dat niets mij ontging. Ik was vol gefocust op de buitenwereld en altijd op mijn hoede. Niet wetende dat ik niets anders zag dan de projectie van mijn eigen binnenwereld.

Ik geloofde niet dat een liefdevolle weg voor mij was bestemd. Ik had er een schild voor gecreëerd en vond het zachte ook niet stoer alsof ik het verdiende om het zwaar te hebben. Tegelijkertijd had ik een drang naar onvoorwaardelijke liefde, een leegte die een ander leek te moeten opvullen. Ik liep steeds tegen vertrouwensissues aan in relaties en vriendschappen. Het er (niet) bij horen en er (niet) mogen zijn, is een interessant en terugkomend thema.

Het was zo tegenstrijdig allemaal. Waarom had ik zo'n behoefte aan uitdagingen, nergens bang voor willen zijn, voelde ik me anders en ergens ook weer niet? Ik had zoveel vragen en als ik weer eens in de put zat, kwam steeds een gevoel boven dat mij iets belangrijks te doen staat in dit leven. De drang te weten wie ik in essentie ben werd steeds sterker. Ik koos het pad van persoonlijke en spirituele ontwikkeling, maar daar werd ik in eerste instantie niet bepaald gelukkig van. Ik raakte mezelf juist nog meer kwijt. Het gevoel de controle los te laten, bracht zoveel angsten met zich mee.

Maar als je dit pad naar je hart eenmaal gaat, wil je eigenlijk geen weg meer terug. Het moederschap speelde hierin een hele belangrijke rol. De angst dat mijn kinderen met dezelfde issues moeten dealen omdat ik ze niet aan ga, dat wilde ik echt niet. Wat geef ik ze mee, wat draag ik bij in deze wereld als voorbeeld voor mijn kinderen en de generaties daarna? Dáár ligt mijn verantwoordelijkheid en dat maakte de drang om mezelf te doorgronden het grootst. Ik wil alles leren en weten over mezelf. Ik wil bevrijd zijn van angsten, trauma's, blokkades, overtuigingen etc. en me voor niemand kleiner of groter maken dan ik ben. Ik wil doorvoelen dat ik bestaansrecht heb, er toe doe en goed genoeg ben.